We gaan vaak uit eten in Frankrijk en daar hebben we een trend mee gezet, zo blijkt uit onderzoek van een organisatie die zichzelf FoodService Instituut Nederland (FSIN) noemt. Extra strelend voor ons is natuurlijk dat volgens datzelfde instituut het vooral de jeugdigen zijn die meer en meer buiten de deur eten. Om het nieuwe jaar goed te beginnen, hebben we afgesproken de lunch op nieuwjaarsdag te gebruiken in le 16 arts, een restaurant dat wordt gedreven door Natacha
en Laurent Krieger. Laurent is de chef en Natacha zwaait de scepter in de rest van het gebouw, dat tegenover de machtige kerk van Châtel-Montagne staat.
Wennen
De ochtend na de avond er voor was het even wennen aan het daglicht. We waren om middernacht nog bij onze buren langsgegaan. Met de traditionele buche en champagne hadden we ferm het nieuwe jaar ingeluid. Deze buren waren met ons de enige die de jaarwisseling hadden afgewacht. De andere buurtbewoners waren gewoon op tijd naar bed gegaan. Demain c’est un autre jour de travail. Bijkomend en gunstig effect is de volledige stilte in de nacht. Wij zijn minder schotvast dan onze honden en vinden het ontbreken van welk vuurwerk dan ook zonder meer weldadig.
We melden ons vieren om stipt twaalf uur in het restaurant. Natacha is voor de gelegenheid in stemmig zwart fluweel gekleed. Het nieuwe jaar begint dus goed.
We eten boven en hebben een geweldig uitzicht op de Romaanse kerk uit de 12de eeuw. Le 16 arts is een bijzonder restaurant. Het telt twee grote aaneengesloten terrassen, een restaurant met de allure van een kantine beneden, maar boven een grote zaal met de weldadig serene uitstraling van een restaurant à la campagne. Alleen moet Natacha voor die zaal wel telkens de trap op en af. Ze staat er meestal alleen voor. Toch slaagt ze er in om lange wachttijden te vermijden. Beneden is duidelijk te zien hoe. Alle vuile vaat wordt opgestapeld op en achter de bar. Dat is voor later. Geen gezicht, maar wel effectief.
Rare naam natuurlijk, le 16 arts. Een enkelvoudig le en dan 16 arts. Welke 16 kunsten? Als je het Natacha vraagt, begint ze te glunderen en spreekt langzaam en nadrukkelijk de naam uit: Le César. Dat hadden we dus niet ged8. Er blijken overigens nog twee eetgelegenheden te zijn met deze naam. Een in Cannes en een in La Baule. Maar of je daar ook zo keizerlijk kan eten als in Châtel-Montagne is natuurlijk de vraag.
De lunch begint met de beslissing of we vier of vijf gangen nemen. De dames zijn wat realistischer ingesteld en kiezen voor het viergangen menu. De mannen, échte mannen, gaan voor vijf keer opscheppen en krijgen ook een vleesgerecht. De wijn wordt zorgvuldig gekozen – een rosé en een saint emilion grand cru classé 2010, de laatste wordt alvast gedecanteerd. Het is af en toe stil aan onze tafel. Het eten krijgt de aandacht die het verdient. De opmaak van de borden onderstreept de kwaliteit van het gebodene. De warme foie gras met risotto van carnarolirijst is een feest. We laten de discussie over foie gras dit keer aan de Fransen, ook al weten we dat het verboden dwangmatig voeren nog steeds wel gebeurt.
Daarna is het de beurt aan de sint-jakobsschelpen met stukjes tarbot. Zacht en vol smaak. Overigens heten de jacobsschelpen in Nederland officieel niet zo. We moeten ze de grote mantel noemen. Er is wel een jacobsschelp, maar die leeft niet in de Atlantische Oceaan, doch in de Middellandse Zee, is kleiner en wordt niet veel aangeboden. Maar het zal ons eerlijk gezegd een zorg zijn hoe ze officieel heten. Ze smaken.
De veau voor de mannen is wat aan de droge kant, maar gelukkig is er de saint emilion, die bewijst dat een goede wijn een gerecht kan opwaarderen. Als de laatste twee gerechten worden opgediend, zijn we al diep in de middag. We weten dat er van klussen of werken niets meer komt en bestellen na de kaas en de buche toch nog een koffie mèt. Morgen is het al weer de tweede dag van 2017.